Kραυγές...

Ίσως όλα να καταρρεύσουν αύριο ωστόσο αυτοί οι μήνες είναι υπέροχοι κι ας υπάρχουν ένα σωρό αντιξοότητες... Το μόνο που δεν ξέρω είναι ποιος από τους δύο είναι το "Τέρας" του Πάθους και πόσοι καθρέφτες μας ενώνουν... Το Ιδανικό στην αγκαλιά μου, η Ελευθερία στη ζωή μου και η Γαλήνη... Το μόνο που απομένει είναι η αποδέσμευση από μερικά "ασήμαντα" πραγματάκια...

Μια εικόνα που προβάλλεται από μακριά
Κάθε βράδυ η ανάγκη γίνεται παθιασμένος έρωτας
Καλύπτοντας τα κορμιά μας με δύναμη
Κι ο αέρας φυσάει μανιασμένος και παγωμένος

Άγγιξα τα χείλη σου με τα δικά μου
Κι η καταιγίδα ξέσπασε παντού μέσα μας
Μια υγρή φωτιά αιώνιας ένωσης μας λιώνει
Καθώς κατεβαίνω προς μια πηγή ζωής

Γευτήκαμε ξεχασμένα σπάνια συναισθήματα
Φτάνοντας στην άκρη της καταστροφής
Δύο νεκρά αστέρια που αναγεννιούνται
Για να δώσουν το φως τους για πάντα...

Είμαστε πάλι ψηλά, τα δώσαμε όλα
Κοιτάμε μια πόλη που χάνεται αργά
Μέσα σε ένα πέπλο από σύννεφα
Θαυμάζοντας το μεγαλείο μέσα μας...

Ένα αιθέριο πνεύμα και μια αιώνια φωτιά
Περιμένοντας την υγρή λύτρωση μάταια
Ένα οξύ που διαβρώνει τα πάντα γύρω μας
Ουρλιάζουμε μήπως ακούσουμε τις κραυγές..