Μαρτίου 31, 2007

Κίνδυνος - Θάνατος ψέματα


Ax που κατάντησα...είναι Σάββατο βράδυ κι εγώ έχω έρθει σε net cafe...καλά δεν είναι και τόσο τραγικά...είναι γεμάτο!!! (ώρα 01:37 π.μ.)

Πήρα ένα red bull απ το περίπτερο, καθώς ερχόμουν...ναι εδώ στο Ελλάντα, έχει περίπτερα, όχι όπως στο κωλόνησο, Αγγλία, που έχει @@...!!!

Δε ξέρω γιατί ξεκίνησα να γράφω κι ούτε έχω ιδέα τι τίτλο θα δώσω στο blog αυτό....Μόλις διάβασα κάτι τόσο γαμάτο, που με άγγιξε κι απλά ήθελα να σχολιάσω κατιτίς. Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να σε ζηλεύουν τόσο πολύ? Γιατί όταν είσαι λίγο διαφορετικός, κι ανώτερος σε φάσεις από τους άλλους κάνουν ό,τι περνάει απ το χέρι,πόδι τους να σε εξαφανίσουν,μειώσουν? Γιατί?...Επειδή θέλεις να λανσάρεις το διαφορετικό? επειδή δεν πας σύμφωνα με τα πρότυπα και τους κανόνες? Γιατί όταν ξεχωρίζεις μέσα από το σύνολο και τη μάζα, ξαφνικά τρως πόρτα?..
-Και το βασικότερο απ όλα, γιατί δεν έχουν καν τόσο δα @ να στο πουν στα ίσια?-

Χμμμ...
.αναπάντητο θα μείνει...κι αν τύχει και το διαβάσεις ποτέ αυτό..και πάλι το @ δεν θα το βρεις, αλλά θα νιώσεις την μικρή για σένα ικανοποίηση, που το κανες.

Πάω να σερφάρω κι άλλο...ν ανακαλύψω κάποιον ακόμα κόσμο του internet...είναι τόσο μεγάλος κι αναπαράγεται πιο γρήγορα κι απ το οξυγόνο...

Μου λείπεις...Καλό μήνα ψυχή μου

Υ.Γ: 1η Απριλίου είναι...το pc πάει λάθος

Μαρτίου 26, 2007

....το κατάφερα?


...για σένα

..για σένα που τσιγκλάς τις αισθήσεις μου, για σένα και μόνο χωρίς πολυλογίες...

Τι κάνει έναν άνθρωπο, τον πιο ευτιχισμένο στον κόσμο, σ όλη την υφήλιο, ακόμα και στους διαστημικούς πλανήτες?...Τι είναι αυτό που μας λείπει σε φάσεις, ή μάλλον την περισσότερη ώρα της πορείας μας?...Τι είναι αυτό ψυχή μου και δεν μπορώ να σε βλέπω χωρίς αυτό?...

Και σου το χω πει 200000000 φορές...να το κάνεις πάντα!!!..όχι επειδή στο ζητάω εγώ, αλλά επειδή θέλω να νιώθω ότι το βλέπω, χωρίς να είμαι εκεί...Τόσο δύσκολο είναι δλδ? Ναι, είναι.

Θέλω να κρατήσει, θέλω να σ αλλάξει, θέλω να σ ομορφύνει κι άλλο, μέχρι αηδίας...θέλω να το ευχαριστιέσαι..θέλω να το χορταίνεις, και μόλις το χωνεύεις, πάλι ξανά...θέλω να ξυπνάς προπαντώς μ αυτό αλλά και να κοιμάσαι ταυτόχρονα...θέλω να με σκέφτεσαι, ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχω, και να το κάνεις...θέλω να το πεις και σε άλλους, όσους μπορείς....θέλω να γίνει μόδα

Θέλω να το έχεις αρχή και φινάλε...θέλω να το επιβάλλεις στον εαυτό σου....θέλω να σε βλέπω έτσι, πάντα...στάσου πλάι μου, μπορείς

Είναι τόσο απλά και τόσο δύσκολο συνάμα..αλλά να το κάνεις, και να μου χαμογελάς

ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΤΩΡΑ....σκάσε μου ένα χαμόγελο

Eίναι η αγάπη τέχνη ;

Είναι η αγάπη τέχνη; Αν είναι χρειάζεται γνώση και προσπάθεια...Ή μήπως, η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που το συναντά, το βρίσκει κάποιος αν είναι τυχερός;

Όχι πως θεωρούμε την αγάπη κάτι ασήμαντο. Όλοι μας διψάμε γι αγάπη (διψάωω λέμε). Παρακολουθούμε εκατοντάδες ερωτικές, ρομαντικές ταινίες, διαβάζουμε ποιήματα, ακούμε τόσα κι άλλα τόσα ερωτικά τραγούδια για την αγάπη. Παρόλα αυτά, αναρωτηθήκατε αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθετε σχετικά με την αγάπη;

Οι πιο πολλοί από εμάς βλέπουμε το πρόβλημα της αγάπης αρχικά σαν πρόβλημα του πως θ αγαπηθούμε, κι όχι του πως ν αγαπήσουμε, πως ν αναπτύξουμε αυτήν την ικανότητα για αγάπη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι...για τους άντρες π.χ. μπορεί να είναι πως θ αποκτήσουμε λεφτά, πως θα γυμνάσουμε το σώμα μας (να είμαστε φέτες), ν ανέβουμε κοινωνικά κι εμφανισιακά. Για τις γυναίκες απ την άλλη μπορεί να είναι, πως θα γίνουν πιο ελκυστικές, με το ντύσιμο, την εμφάνιση, το βάψιμο κτλ...
[κι όμως εγώ σου λέω να μην προσπαθήσεις ν αλλάξεις τίποτα π όλα αυτα. Να μείνεις όπως είσαι...να είσαι εσύ, όπως σε γνώρισα κι όπως σε γνωρίζω]

Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι η αγάπη, είναι μία τέχνη, όπως ακριβώς κι η ίδια μας η ζωή. Αν θέλουμε να μάθουμε πως ν αγαπάμε, το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο που μάθαμε πως να παίζουμε μπάσκετ, με τον ίδιο τρόπο που μάθαμε να σερφάρουμε, να γουστάρουμε βρε παιδί μου και πάει λέγοντας...

Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικό από την τέχνη που μας ενδιαφέρει. Αυτό ισχύει και για το μπάσκετ, και για την μαγειρική, και για τις σπουδές και για την αγάπη.

....όταν η λαχτάρα για αγάπη, είναι τόσο ριζωμένη, σχεδόν όλα τ άλλα φαίνοντε ασήμαντα μπροστά στη αγάπη...

Ίσως να είναι, ίσως κι όχι όμως...αλλά στην τελική όπως και να χει...μ αρέσει όπως είμαι...κι άμα μου κάνουν παράπονα ότι δεν την ξέρω την κυρία τέχνη...εγώ πάλι θα τους αγαπάω

Σαν όνειρο....

...λένε ότι η μουσική σ επηρεάζει, σου γαργαλάει το μυαλό, σε ταξιδεύει, σε κάνει και πετάς...

Μη κλαις..ετοιμάσου να χαθείς...στα σύννεφα πετάς και περιμένεις...και τώρα εγώ γράφω ένα blog..κι ο κόσμος που θα μπει εδώ μέσα για να το διαβάσει ή κατά τύχη βρέθηκε εδώ, γιατί κάτι άλλο έψαχνε και τυχαία βρέθηκε αυτού, τι περιμένει να δει?...Περιμένετε να διαβάσετε κάτι το φαντασμαγορικό, το κάτι άλλο, το κάτι που θα σ αγγίξει και θα συγκινηθείς, το πρωτότυπο, κάποιες σκέψεις ή το σαν όνειρο?

Χτες έκλεισα τα 27 και βαδίζω σταθερά στα 28.....χάζευα αυτές τις μέρες πριν τα γενέθλια μου κι έπαιζα στο msn, κι όλο άλλαζα το μύνημα που εμφανίζεται δίπλα απ τ όνομα μου...κατέληξα κάπου?...Την πρώτη φορά λοιπόν έβαλα:<<..27 τα καλύτερα μου χρόνια..>>....πώς έλεγε το τραγούδι της Βίσση, τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ αλλάζω με τίποτα?..ε σχεδόν καμία σχέση!!...Αν το καλοσκεφτείς όμως, ναι κι αυτά τα χρόνια δεν τ αλλάζω με τίποτα. Όχι πως με πήραν τα χρόνια βρε παιδί μου..
Μήπως με πήραν όμως? Σήμερα πέτυχα την Κατερίνα στο Πανεπιστήμιο και μου λεγε ότι σ ε λίγο, ΑΝΤΑ!! ..Δε βαριέσαι. Τι να πουν και τα άντα μπροστά στα 40. Τι να μου πουν κι όλα τα χρόνια μπροστά στα 27 μου?

Τώρα διαβάζετε και σκέφτεστε, τι μαλακίες σας λέω ε?...Έβαλα τίτλο σαν όνειρο και προσπαθώ να το κάνω να φανεί, σαν όνειρο..χμμμ για να δούμε..

Μισό ν ανάψω ένα τσιγαράκι (στριφτό..είναι πιο φτηνό και μούρικο)

Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί διαβάζετε blogs?...εγώ ποτέ και δεν νομίζω ν αναρωτηθώ κιόλας. Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω?....για να τα διαβάζετε....
-->> Η ζωή μας κυλάει, οι μέρες περνούν, τα χρόνια..τώρα μερικά περνάνε στο μπαμ κι άλλα γοργά-γοργά...και τι συνειδητοποιούμε στην τελική? Ότι γεννήθικα για κάποιο λόγο (ναι γιατί εκείνη τη βροχερή νύχτα οι γονείς μου έκαναν τρελίτσες χωρίς Durex)..ή για να ''υπηρετήσω'' τον κόσμο...ή για να κάνω καμάκι ακόμα και σε παντρεμένες...ή για να σπουδάσω...ή για να γίνω διανοούμενος...ή για να ζήσω το Euro 2004 (επίτηδες το έβαλα, για να ξεχάσω το 1-4)...ή για να κάνω οικογένεια...ή για να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω να φάω σήμερα...ή για να αγαπήσω...ή για να πληγώσω...ή για πάω Πάρο το καλοκαίρι...ή για να γίνομαι ντίρλα κάθε βράδυ....ή ξέρω γω τι?
...και ναι όλα αυτά είναι κάτι αλλά και τίποτα!...έκατσα να γράψω ένα κείμενο για να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε και να του μείνει κάτι, να το θαυμάσει και να χαρώ ότι έκανα κάτι μικρό ή μεγάλο, ή ότι απλά σπαταλάω το χρόνο μου αυτή τη στιγμή...έβαλα Μάσκες ν ακούσω το τραγούδι, σαν όνειρο κι άρχισα να γράφω..τελικά κατέληξα πουθενά?

Μάλλον το ταξίδι μου σ αυτή τη ζωή, έχει πολύπλευρες μορφές ονείρου...κι αυτή τη στιγμή 15:19, εγώ προσπάθησα το blog μου, να φανεί σαν (ένα) όνειρο....

...συνεχίζω απλά να ονειρεύομαι

Ν.