Ας γράψω και εγώ κάτι αφού βρέθηκα μόνη να πίνω τον καφέ μου και να καπνίζω ελληνικά τσιγάρα σε αγγλικό έδαφος. Όσοι άφησα πίσω στην Αθήνα μου λένε τι γαμάτα που είναι τώρα που έχει χιονίσει εκεί και εγώ τους λέω το πόσο απίστευτο είναι που βρίσκομαι εδώ. Μια πόλη που μάλλον κάποιος θα βιαζόταν να πει ότι μου ταιριάζει αλλά είναι τελείως εκτός του χαρακτήρα μου. Η ματιά μου κάνει μικρά ταξιδάκια ανάμεσα στην οθόνη και στο παράθυρο του δωματίου από όπου μπορώ να δω τον ήλιο να κυκλώνει επιβλητικά τα κρύα, σχεδόν άψυχα, κτίρια της Αγγλίας, ευτυχώς μια ομάδα πουλιών πέρασαν μπροστά τους και τους έδωσαν μια πνοή ζωής. Τα πάντα εδώ μοιάζουν να είναι τόσο "free" αλλά εμένα μου μοιάζουν με μικρά τερατάκια έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε αυθεντικό στοιχείο του χαρακτήρα σου. Ίσως κάπου εδώ γεννηθεί το ερώτημα "αφού δεν σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι γιατί πήγες; ή γιατί δεν φεύγεις;" Η απάντηση είναι απλή ... στο κρεβάτι του δωματίου που βρίσκομαι είναι ξαπλωμένος ο άνθρωπος που μου έδωσε υλικό για όνειρα. Όνειρα...όνειρα....φαντασία μου πλανεύτρα όπως έχει ερμηνευτεί μέσα από κάποιους στίχους. Η πλάνη όμως που ακριβώς είναι; Στο υλικό; Στον άνθρωπο; Στον αποδέκτη; Στον χρόνο; Στην επιθυμία; Στην ανάγκη; Στα άστρα που μένουν καρφωμένα με αόρατες πινέζες στον ουρανό; Και πως θα μπορέσει κάποιος, ακόμα και αν το θέλει, να κρυφτεί από αυτά; Υπάρχουν φορές που πιστεύω, ωωω ναι το έχω πιστέψει, ότι μπορώ να κλείσω την καρδιά μου και το μυαλό μου και να πω "ως εδώ...εγώ δεν ξανακάνω όνειρα, δεν θέλω να ξανακοιτάξω το μέλλον μου έχοντας γνώμονα κάποια όμορφα συννεφάκια γεμάτα με τρυφερά στιγμιότυπα, δεν θα εμπιστευτώ ποτέ ξανά κανέναν" Και από την άλλη έρχονται στιγμές που παίρνω η ίδια την χωρίς σκέψη απόφαση να αφαιθώ σε ό,τι τύχει μπροστά μου. Όχι σε όποιον, δεν εννοώ κάτι τέτοιο, απλά στις στιγμές που θα έρθουν ένα πρωινό να μου πουν "ψιτ εσύ, έλα να νιώσεις λίγη ευτυχία" και σε κάποιες άλλες που θα θελήσουν να με επισκεφτούν με μια αγκαλιά και να μου πουν απαλά στο αυτί "αυτό το χάδι είναι για να ηρεμήσει όλες τις αισθήσεις σου". Μερικές θα επιλέξουν την κρυψώνα που τους παρέχει το σκοτάδι και θα έρθουν χωρίς να τις πάρω είδηση, κάπου εκεί την ώρα που θα αιθεροβατώ ανάμεσα στη συνηδειτή και υποσυνείδητη κατάσταση...Δεν ξέρω με ποιο κομμάτι μου θα τις αντιληφθώ, αλλά τουλάχιστον ελπίζω όταν σηκωθώ το πρωί να έχω έντονη την θύμησή τους.
Το θέμα όμως για μένα είναι τι γίνεται όταν τα όνειρα σε πιάνουν εξ απήνης; Όταν δεν είσαι προετοιμασμένος να τα ζήσεις; Μήπως έτσι έχουν έρθει πολλά από αυτά στις ζωές μας και δεν τα έχουμε πάρει είδηση; Μήπως την στιγμή που τώρα κάθομαι εδώ και βλέπω τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια θα έπρεπε να βρίσκομαι στην γυμνή αγκαλιά του δότη των ονείρων μου; Αλήθεια υπάρχει τρόπος να είμαστε ποτέ σίγουροι για το πότε μια κατάσταση που ζούμε είναι πραγματικά ονειρική ή απλά γαργαλάει τις αισθήσεις μας με νότες ηδονής; Και για πόσο δικαιούμαστε να βρίσκομαστε σε αυτή την ονειροχώρα; Το αντικλείδι μας για πόσες φορές μας δίνει ελεύθερη πρόσβαση πριν περάσει στα χέρια του επόμενου; Υπάρχει μόνιμη διέλευση στη γη της Επαγγελίας; Τι σε διώχνει από αυτή; Μήπως η ανικανότητα μας να καταλάβουμε το που βρισκόμαστε; Το να εκτιμήσουμε αυτό που ζούμε; Η' μήπως το μικρόβιο της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης; Σίγουρα η λογική θα είναι πάντα το μικρό ενοχλητικό δαχτυλάκι που θα μας χτυπάει την πλάτη εκνευριστικά και θα μας λέει "έλα τώρα που θέλεις να πιστέψεις ότι από τόσα άτομα που βρίσκονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη εσύ είσαι το τυχερό που ζεις αυτή την κατάσταση". Και γιατί όχι; Υπάρχει μήπως αποικιακό πρόβλημα στην ονειροχώρα; Δεν νομίζω. Το μόνο που χρειάζεται είναι καθαρή ματιά, ανοιχτή ψυχή και μυαλό σε αιώνια πάλη με την στυλιζαρισμένη λογική.
Ίσως να ζήλεψα λίγο τα πουλιά που πέταψαν πριν έξω, ίσως να ήθελα να νιώσω κάποια στιγμή πως είναι να διεκδηκείς το ταξίδι σου στους αιθέρες...αλλά τι λέω; Αφού είμαι μια ανίατη αιθεροβατούσα .... Καλές πτήσεις λοιπόν να έχουμε όλοι μας και αν χάσουμε και κάνα πούπουλο δεν πειράζει ... έχουμε πάντα τα πόδια μας να πατήσουμε γερά στη γη αν ποτέ χρειαστεί αυτό....

Evil VsAngel