Ας γράψω και εγώ κάτι αφού βρέθηκα μόνη να πίνω τον καφέ μου και να καπνίζω ελληνικά τσιγάρα σε αγγλικό έδαφος. Όσοι άφησα πίσω στην Αθήνα μου λένε τι γαμάτα που είναι τώρα που έχει χιονίσει εκεί και εγώ τους λέω το πόσο απίστευτο είναι που βρίσκομαι εδώ. Μια πόλη που μάλλον κάποιος θα βιαζόταν να πει ότι μου ταιριάζει αλλά είναι τελείως εκτός του χαρακτήρα μου. Η ματιά μου κάνει μικρά ταξιδάκια ανάμεσα στην οθόνη και στο παράθυρο του δωματίου από όπου μπορώ να δω τον ήλιο να κυκλώνει επιβλητικά τα κρύα, σχεδόν άψυχα, κτίρια της Αγγλίας, ευτυχώς μια ομάδα πουλιών πέρασαν μπροστά τους και τους έδωσαν μια πνοή ζωής. Τα πάντα εδώ μοιάζουν να είναι τόσο "free" αλλά εμένα μου μοιάζουν με μικρά τερατάκια έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε αυθεντικό στοιχείο του χαρακτήρα σου. Ίσως κάπου εδώ γεννηθεί το ερώτημα "αφού δεν σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι γιατί πήγες; ή γιατί δεν φεύγεις;" Η απάντηση είναι απλή ... στο κρεβάτι του δωματίου που βρίσκομαι είναι ξαπλωμένος ο άνθρωπος που μου έδωσε υλικό για όνειρα. Όνειρα...όνειρα....φαντασία μου πλανεύτρα όπως έχει ερμηνευτεί μέσα από κάποιους στίχους. Η πλάνη όμως που ακριβώς είναι; Στο υλικό; Στον άνθρωπο; Στον αποδέκτη; Στον χρόνο; Στην επιθυμία; Στην ανάγκη; Στα άστρα που μένουν καρφωμένα με αόρατες πινέζες στον ουρανό; Και πως θα μπορέσει κάποιος, ακόμα και αν το θέλει, να κρυφτεί από αυτά; Υπάρχουν φορές που πιστεύω, ωωω ναι το έχω πιστέψει, ότι μπορώ να κλείσω την καρδιά μου και το μυαλό μου και να πω "ως εδώ...εγώ δεν ξανακάνω όνειρα, δεν θέλω να ξανακοιτάξω το μέλλον μου έχοντας γνώμονα κάποια όμορφα συννεφάκια γεμάτα με τρυφερά στιγμιότυπα, δεν θα εμπιστευτώ ποτέ ξανά κανέναν" Και από την άλλη έρχονται στιγμές που παίρνω η ίδια την χωρίς σκέψη απόφαση να αφαιθώ σε ό,τι τύχει μπροστά μου. Όχι σε όποιον, δεν εννοώ κάτι τέτοιο, απλά στις στιγμές που θα έρθουν ένα πρωινό να μου πουν "ψιτ εσύ, έλα να νιώσεις λίγη ευτυχία" και σε κάποιες άλλες που θα θελήσουν να με επισκεφτούν με μια αγκαλιά και να μου πουν απαλά στο αυτί "αυτό το χάδι είναι για να ηρεμήσει όλες τις αισθήσεις σου". Μερικές θα επιλέξουν την κρυψώνα που τους παρέχει το σκοτάδι και θα έρθουν χωρίς να τις πάρω είδηση, κάπου εκεί την ώρα που θα αιθεροβατώ ανάμεσα στη συνηδειτή και υποσυνείδητη κατάσταση...Δεν ξέρω με ποιο κομμάτι μου θα τις αντιληφθώ, αλλά τουλάχιστον ελπίζω όταν σηκωθώ το πρωί να έχω έντονη την θύμησή τους.
Το θέμα όμως για μένα είναι τι γίνεται όταν τα όνειρα σε πιάνουν εξ απήνης; Όταν δεν είσαι προετοιμασμένος να τα ζήσεις; Μήπως έτσι έχουν έρθει πολλά από αυτά στις ζωές μας και δεν τα έχουμε πάρει είδηση; Μήπως την στιγμή που τώρα κάθομαι εδώ και βλέπω τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια θα έπρεπε να βρίσκομαι στην γυμνή αγκαλιά του δότη των ονείρων μου; Αλήθεια υπάρχει τρόπος να είμαστε ποτέ σίγουροι για το πότε μια κατάσταση που ζούμε είναι πραγματικά ονειρική ή απλά γαργαλάει τις αισθήσεις μας με νότες ηδονής; Και για πόσο δικαιούμαστε να βρίσκομαστε σε αυτή την ονειροχώρα; Το αντικλείδι μας για πόσες φορές μας δίνει ελεύθερη πρόσβαση πριν περάσει στα χέρια του επόμενου; Υπάρχει μόνιμη διέλευση στη γη της Επαγγελίας; Τι σε διώχνει από αυτή; Μήπως η ανικανότητα μας να καταλάβουμε το που βρισκόμαστε; Το να εκτιμήσουμε αυτό που ζούμε; Η' μήπως το μικρόβιο της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης; Σίγουρα η λογική θα είναι πάντα το μικρό ενοχλητικό δαχτυλάκι που θα μας χτυπάει την πλάτη εκνευριστικά και θα μας λέει "έλα τώρα που θέλεις να πιστέψεις ότι από τόσα άτομα που βρίσκονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη εσύ είσαι το τυχερό που ζεις αυτή την κατάσταση". Και γιατί όχι; Υπάρχει μήπως αποικιακό πρόβλημα στην ονειροχώρα; Δεν νομίζω. Το μόνο που χρειάζεται είναι καθαρή ματιά, ανοιχτή ψυχή και μυαλό σε αιώνια πάλη με την στυλιζαρισμένη λογική.
Ίσως να ζήλεψα λίγο τα πουλιά που πέταψαν πριν έξω, ίσως να ήθελα να νιώσω κάποια στιγμή πως είναι να διεκδηκείς το ταξίδι σου στους αιθέρες...αλλά τι λέω; Αφού είμαι μια ανίατη αιθεροβατούσα .... Καλές πτήσεις λοιπόν να έχουμε όλοι μας και αν χάσουμε και κάνα πούπουλο δεν πειράζει ... έχουμε πάντα τα πόδια μας να πατήσουμε γερά στη γη αν ποτέ χρειαστεί αυτό....

Evil VsAngel

P.s.

Αγ. Βαλεντίνου, χμμμμ.....

Μια ασημαντη μερα στην ουσια αλλα εξισου τοσο σημαντικη....ειναι κατι σαν μερα σταθμος..ή μαλλον για την ακριβεια ειναι η μερα ανζωογονισης για τους ερωτευμενους. Απλα σε κανει να θυμιθεις (οχι πως το χεις ξεχασει,αν εισαι), ποσο ερωτευμενος εισαι. Έρωτας. Η υπερτατη ηδονη. Το απολυτο. Η Νιρβανα. Η καυλα. Το αισθημα δεν παταω στη Γη....ταξιδευω, πεταω, ειμαι αλλου, ο κοσμος να χαλασει δεν μου καιγεται καρφι. Αυτη τη στιγμη υπαρχουν 2 πραγματα. Εσυ κι εγω. Ουτε καν αερας δεν υπαρχει στην ατμοσφαιρα. Κι αν υπαρχει ειναι κατι μικρα σφαιριδια σε μορφη καρδιας. Βεβαια οι ερωτευμενοι, δεν περιμενουν του Αγ.Βαλεντινου για να γιορτασουν. Γιατι πολυ απλα, γιορταζουν καθε στιγμη, καθε λεπτο, καθε μερα, καθε βδομαδα, καθε μηνα...σαν μια ζωη. Θα μπορουσα να γραφω για ωρες γι αυτο το συναισθημα. Όχι επειδη είμαι, αλλα επειδη πολυ απλα δεν υπαρχει καλυτερη αισθηση σ αυτη τη ζωη. Όπως και το ονειρο, ετσι κι ο ερωτας. Πολυ ευκολο αλλα τεραστια δυσκολο.....ν αφεθεις...

Αλλα και τι να λεει;....Σ αυτη τη γωνια τοσο καιρο γραφω λυπημενα....καποια στιγμη ομως, αυτο το fucking dream that I was made for...μπαινει σε λειτουργια. Καλλιο αργα παρα ποτε λενε. Ε δεν το λενε στην τυχη. Ποσο μαλλον οταν ειναι γραμενο και στα Ελληνικα.Τρια πραγματα μ εχουν συνδεσει εδω μεσα. Μ αυτα τα τρια πραγματα βρισκω την ορεξη ακομα, σε φασεις να καθομαι να γραφω κατιτις. Ερωτας, ονειρο κι εγω. Το εγω μπορει ν ακουγεται παρτακικο, αλλα ειναι κατα το ημιση. Για αρχη επειδη εγω το σκεφτηκα! Χαχαχαχα σα δυναστης ακουγομαι. Απ την αλλη και για εσας...οσυς εχετε ριξει και μια βλεφαριδα ή ακομα κι αν πεσατε εδω μεσα κατα τυχη. Και γι αυτο, γραφω. Γιατι εγω τα σκεφτομαι, τα γραφω, τα ξαναδιαβαζω, αλλα ποσο;.....

Δεν ξερω, απλα...ειμαι χάπυ (happy), απ τον πλανητη Χάπυ - Μικρο!!!! Κι αυτο το ονειρο δεν αφηνω, δεν θ αφησω ΚΑΝΕΝΑΝ να μου τ αλλαξει. Όχι οτι μπορει, αλλα κουβεντα να γινεται. Όπως εκεινη τη μερα το γραψα, ετσι και τωρα. ΌΝΕΙΡΟ είναι........αλλά μπορείς να τ αγγίξεις, αρκεί να το πιστεύεις


Πάντως είτε έχετε ενα ταιρι, ενα αλλο μισο ειτε οχι...Χρονια Σας Πολλα.....καθε μερα γιορταζουμε για την παρτυ μας...και φυσικα, δεν ξενερωνουμε ποτε. Καπου ειναι το αλλο μας μισο και μας περιμενει

...όλα γίνονται...

Ένα όνειρο μπορεί να σε σημαδέψει; Κάτι που δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά παρά μόνο στη φαντασία σου; Μια ψευδαίσθηση να σε πληγώσει;

Και βέβαια μπορεί. Ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ίσως αυτό που δεν έχεις, που δεν μπορείς να έχεις, που δεν έχεις ζήσει ή που φοβάσαι να τολμήσεις να είναι ένα μικρό αγκαθάκι στη δική σου Αχίλλειο πτέρνα. Δε θα σε σκοτώσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά θα σου υπενθυμίζει με ένα ιδιαίτερα ενοχλητικό τρόπο την ύπαρξη του στα επόμενα βήματα.

Αλλά όλα μπορούν να ξεχαστούν. Όλα γίνονται…

Όλα γίνονται, όλα αρχίζουν ξανά

Δε σταμάτησε ο χρόνος

(…)

Όλα γίνονται, το ποτάμι κυλάει

Κι η ζωή μια σταγόνα

Μες στο κύμα παφλάζει παίζει γελάει

Κι ονειρεύεται ακόμα

(…)

Όλα γίνονται, είμαι ακόμα εδώ

Ένα αληθινό ψέμα

Μια πηγή που διψάει να βγει στον αφρό

Να ενωθεί με το ρεύμα

(Νάμα – Μια Κυριακή)

Υ.Γ.: …Κι ονειρεύεται ακόμα… Ό,τι πιο όμορφο, έτσι δεν είναι;

What might have been....

Η βραχνή φωνή του Jimmy Nail να ερμηνεύει τον παραπάνω στίχο με έκανε να αναρωτηθώ ακριβώς το ίδιο.

«Τι θα γινόταν αν…;»

Αν κάθε στιγμή που έπρεπε να πάρεις ένα δρόμο, έπαιρνες τελικά κάποιον διαφορετικό από αυτόν που τελικά πήρες.

Αν μιλούσες κάποια στιγμή που επέλεξες να σωπάσεις.

Ή αν σιωπούσες κάποια στιγμή που διάλεξες να μιλήσεις.

Αν κάποιο «ναι» ήταν «όχι» και κάποιο «όχι», «ίσως».

Νοητές γραμμές. Αυτό είναι η ζωή μας. Γραμμές που η κλίση τους αλλάζει με κάθε απόφαση, με κάθε δισταγμό, με κάθε βήμα, είτε μπροστά, είτε πίσω, με κάθε «ναι», κάθε «όχι». Και οι γραμμές μεταξύ τους μπερδεύονται… Τέμνονται, συγκλίνουν και αποκλίνουν… Υπάρχουν κι αυτές βέβαια που πηγαίνουν παράλληλα. Που είναι πάντα από δίπλα, για παν ενδεχόμενο. Καμιάς γραμμής όμως η πορεία δεν είναι προδιαγεγραμμένη.

Και συνεχίζει ο Jimmy… “But now I know that when I’m down in this mood, it’s only me that I have to face”… Καλά τα λες μάστορα… Μη νομίζεις… Και με ‘μένα τα ‘χω. Αλλά μη μου τη λες κι εσύ τώρα.

Τη σκυτάλη πήρε ο Jason Mraz… Life is wonderful… Δε θα διαφωνήσω μαζί σου… Καλά τα λες… It takes some work to make it work…

“…There is no end to what I’m saying…” that makes us two φίλε μου γι’ αυτό καλύτερα να την κάνω με τρόπο. Είναι δύσκολη η ώρα και ευαίσθητες οι ισορροπίες.

Υ.Γ.: Το καλό του να πιάνεις πάτο είναι ότι δεν πάει παρακάτω. Γεια μας!

Κράτος μπουρδέλο, βάλτε του φουρνέλο.

Xάος στην κυριολεξία....μα τι μπουρδέλο είναι αυτή η ζωή, η Ελλάδα..πως έχουμε καταντίσει έτσι τελικά;

Εδώ και κανά 2μηνο πλέον ασχολούμαστε με το DVD..ξέρετε αυτό που με 134 κουπόνια το παίρνεις στα περίπτερα!! Α άκουσα ότι έχει και ένα κουτί προφυλακτικά δώρο για ανεπανάληπτη προβολή. Ε μα έλεος!!!

Είχαμε και σε κάποια φάση το αναψυκτήριο του Κου Μαγγίνα...ναι μωρέ το παλικάρι, άνοιξε ένα αναψυκτήριο κι αν δεν τον βγάζαμε στη φόρα;..ετοιμαζόταν να κάνει επέκταση με Hot-DOGs...αχαχαχαχα

Ευτυχώς δλδ που....όχι μη με πάρετε στραβά ότι χάρηκα, αλλά....εκοιμήθικε ο Μακάριστος και ξεχνιόμαστε για λίγο. Αλλά πόσο νομίζεις φίλε μου ότι θα κρατίσει κι αυτό; Από αύριο να δεις σφάξιμο για το ποιος θα κάτσει στην περιβόητη καρέκλα του Παπά! Αυτός που θα κυκλοφορεί με τη λίμο, την 9 μέτρα....κτλ

Και τώρα μόλις διάβασα στην εφημερίδα ότι ο Κουκοδήμος αποφάσισε να γίνει ανεξάρτητος....Τι σημαίνει αυτό;..Ομηρία Καραμανλή (αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι ακόμα άντρας), με τους 151 βουλευτές! Ναι μα τι νομίζατε;....στην ουσία για 350.000 ψήφους βγήκαν...αλλά τα φαινόμενα δεν απατάνε για τους ενημερωμένους.

Και φαντάσου να πάμε πάλι σε εκλογές!! Τη γαμήσαμε κανονικά. Αλλά ευτυχώς, που τα σχολεία έχουν αρχίσει και δεν θα καθυστερίσουν να τυπωθούν τα βιβλία για την διδακτέα ύλη...και πάρε σημαίες, πάρε αφίσες, πάρε κόρνες, πάρε καπνογόνα, πάρε υποσχέσεις, πάρε θα θα θα θα θα...και πάρε και να να να (τα να είναι 3...κάντε συσχετισμό)

Άραγε, αυτοί που κάηκαν εκεί στην Πελλοπόνησο, τους θυμάται κανείς; Αυτοί πάνω στην Ήπειρο, στην Καβάλα, στην άγονη γραμμή του Αιγαίου που σκάει πλοίο μια φορά το μήνα...καλά για αεροπλάνο δεν θα μιλήσω...που πιστεύω ότι το βλέπουν μόνο απο την τηλεόραση...για τα Ζωνιανά, που τα ντουμάνια φτάνουν μέχρι την Αθήνα, για τις αιματηρές ληστείες που γίνονται καθημερινά, για τους μπάτσους που έκαψαν προχτές στην Πεύκη, για τους ηλικιομένους που περιμένουν τον πελαργό για τη σύνταξή τους, για τους Μουσουλμάνους που θ ανοίξουν κι άλλο τζαμί πάνω, για τα πρεζάκια που αυξάνονται κάθε ώρα και για τ άλλα που δεν θ αναφέρω; ΤΙ γαμώ το κέρατο μου μέσα; ΤΙ;

Αλλά όταν ζεις σ ένα μέρος που το μόνο που σ απασχολεί είναι το πως θα φας τον δίπλα σου.....

Είμαστε σ ένα πεζόδρομο. Υπάρχει ένα μαγαζί που ανήκει σ έναν Εβραίο. Ξαφνικά ανοίγει δίπλα του ένα άλλο μαγαζί, με Έλληνα ιδιοκτήτη. Ο Εβραίος αρχίζει και τρέμει γιατί ξέρει ότι ο Έλληνας είναι πιο δημιουργικός, πιο ανταγωνιστικός, πιο θα σε γαμήσει....Κι εκεί που ο Εβραίος είναι απελπισμένος...ανοίγει άλλο ένα μαγαζί κι αρχίζει να τρίβει τα χέρια του. Γιατί;
Γιατί και τ άλλο μαγαζί το έχει Έλληνας!!!!

Αργά ή γρήγορα οι Έλληνες θα φαγωθούν μεταξύ τους. I rest my case

Υ.Γ: Καλό Μήνα...μη ξεχνιόμαστε