Ήρθε η ώρα να ονειρευτώ...

Σκέψου λέει πως είναι όταν όλα όσα χτίζεις γκρεμίζονται...
Όταν όσα ονειρεύεσαι απλά παραμένουν όνειρα...
Όταν οι αντιδράσεις σου σε όσα συμβαίνουν γύρω σου απλά δεν είναι αυτές που θα περίμενες...

Είναι 2 μέρες τώρα που αντιμετωπίζω καταστάσεις τραγελαφικές...
Καταστάσεις που δύσκολα ίσως θα κατάφερναν να αντιμετωπίσουν άλλοι στη θέση μου...
Καταστάσεις για τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω στους άλλους και να τα βγάλω από μέσα μου...
Μια φίλη μου μόνο γνωρίζει τι συμβαίνει στη ζωή μου...
Κι αυτή απορεί με την αντίδρασή μου, με την υπομονή μου, με την ψυχραιμία μου...

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ψυχραιμία ή υπομονή...
Αισθάνομαι πως μάλλον είναι ένα είδος αναισθησίας, ένα είδος ανοσίας στα όσα κανονικά θα έπρεπε να με πληγώνουν...
Ή απλά είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα στη ζωή μου τελείωσαν οριστικά μέσα μου...
Τώρα νομίζω πως μπορώ να σχεδιάσω ελεύθερα το επόμενο βήμα μου...
Ήρθε η ώρα να ονειρευτώ...
Η ώρα να πετάξω...