ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ... (Πηγή : http://yperoptix.blogspot.com)

«Ημέρα Αμαλίας» η 1η Ιουνίου για όλους τους bloggers της Ελλάδας

Η Αμαλία Καλυβινού το καλοκαίρι του 2006 (Τα Νέα)

Αθήνα: Οι bloggers της Ελλάδας θα τιμήσουν την Παρασκευή 1η Ιουνίου τη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, η οποία εξιστόρησε στο ιστολόγιό της την τραγική περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον οποίο οι γιατροί καθυστέρησαν 17 χρόνια να διαγνώσουν. Η Αμαλία έφυγε τα ξημερώματα της Παρασκευής...

Η 30χρονη φιλόλογος έμαθε μόλις πριν από πέντε χρόνια ότι πάσχει από καρκίνο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.

Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της, αναφέρουν Τα Νέα της Τρίτης.

Γραφειοκρατία

Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί.

Πριν από ενάμιση χρόνο, η Αμαλία έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».

«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος.

Η άτυχη Αμαλία εξιστορεί την απίστευτη ταλαιπωρία της στο ΙΚΑ και τον ΕΟΦ για να πάρει έγκριση για το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκές.

Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν στο fakellaki. blogspot. com εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από όλη τη χώρα

Πήρα μαγιό?

Όταν τελειώνει ένα καλοκαίρι...λες ποοο ρε φίλε τώρα, χειμώνας, κρύο, πουλοβεράκι, Nescafe ( κάνουμε και διαφήμιση κανονικά), καμιά τρελή άγνωστη καφετέρεια στο Κωλονάκι-Μοναστηράκι-Μεταξουργείο, αγκαλιά με τη γυναίκα ή τον άντρα (όπως αγαπάτε δλδ)...και τώρα? Δεν πιστεύω να νομίσατε ότι θα κάνω ανασκόπιση για Χριστούγεννα - Πάσχα?...Καλές εποχές δε λέω, έχουν τη γλύκα τους, αλλά όχι όπως το καλοκαιράκι που έιναι σε απόσταση αναπνοής!!! Και λένε ότι θα ναι και το θερμότερο καλοκαίρι εφέτος...
Προς το παρόν, εδώ βρέχει...αλλά θα σου ρθω, που θα πάει...
Μαγιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοό

19 Μα'ί'ου 2007, ημέρα Σάββατο

19 Μα'ί'ου...ήρθε τελικά, παρότι το έβλεπα στο msn μου τόσες μέρες...κι έλεγα, μακάρι να μην έρθει ποτέ !!!

...τώρα είμαι στη δουλειά..η ώρα είναι 5 το πρωί κι είπα να κάνω ένα διάλειμμα, να πάρω λίγη δύναμη...ναι Θεέ μου, την ίδια δύναμη που μου έδωσες στις 9 το βράδυ χτες....

...κι είμασταν στο σπίτι, έτοιμοι να φύγουμε..βγάλαμε βαλίτσες,ρίξαμε τις τελευταίες ματιές στους τοίχους, στις αναμνήσεις μας, στους καυγάδες μας, στις αγκαλιές μας, πέρασαν απ το μυαλό μας όλα σε κλάσματα δευτερολέπτου..και κατεβήκαμε κάτω. Το ταξί, είχε έρθει, στην ώρα του..Όταν το θες να έρθει δεν έχεται..σήμερα γιατί ήρθε?...

Είχε λιακάδα χτες τ απόγευμα...το φορτώσαμε σαν γαιδούρι και βζουμ, φύγαμε....στην αρχή είμασταν μούγκα..είχα ένα κόμπο στο λαιμό..λες και μου χε κάτσει κόκκαλο...δεν ήταν κόκκαλο όμως!! Κάπως έπρεπε να γίνει η αρχή...αυτός ο ταξιτζής λες και τον έστειλε ο Θεός..ήταν άσχετος...μας πήγε από ένα δρόμο,κύκλο...ε μα κι εσύ? Έλληνες μεταφέρεις..τι δλδ, ασχολίαστο θα σ αφήναμε?...ευτυχώς λίγοι είναι οι καλοί που μιλάμε Ελληνικα...και ναι!! Έχουμε αυτό το προνόμιο να κατινιάζουμε τα πάντα και κανείς να μην πέρνει πρέφα!! χα χα χα!!!...τον λιώσαμε τον άνθρωπο...κλάσαμε στο γέλιο...(όχι για πολύ όμως...)

Φτάσαμε αεροδρόμιο..μετά από ώρες (ο μαλάκας ο ταξιτζής, ο Ινδός φταίει..Αλλάχ, σχώρα με).

Καροτσάκι, γιατί ΜΟΝΟ 75 κιλά είχαμε!!!...Πήραμε εισητήρια και πάμε για έλεγχο...είχαμε πολλά κιλά και μας έβαλε ο τυπάς να αφαιρέσουμε μερικά..να τα διασκορπίσουμε δλδ σε άλλες βαλίτσες...αργούσαμε!!! Ναι Θεέ μου, σ ευχαριστώ και γι αυτήν την καθυστέρηση!...Δε κράτησε πολύ...5 λεπτά παραπάνω...

Η ώρα ήταν 20:20 κι εγώ δούλευα στις 9.....Χαιρέτησα την Έλενα....και μετά

κενό

και μετά...τι...μετά τι ξαναλέω...τιιιιιιιι.....

το σκέφτομαι πάλι και κλαίω....

...μετά δάκρυα, λίγα αρχικά, κουβάς μετά....να προσέχεις φίλε μου κι εγώ θα μαι πάντα εδώ....δεν πρόλαβα, δεν μπορούσα βασικά να μιλήσω....έκλαιγα...και δεν νομίζω να χω ξανακλάψει έτσι...κλάψε αγόρι μου να σου περάσει....μέχρι τις 9 παρά 10, έκλαιγα...μετά μπήκα στο τρένο κι ηρέμησα λίγο.....μου κόπηκαν τα πόδια..δεν πατούσα στη γη....έχετε δει σε κάτι έργα που περνάει η ζωή όλη μπροστά σου σε δευτερόλεπτα?....

Στο σχολείο μαζί, στα έξω μαζί, σε ένα λεοφωρείο που σκάσαμε 3 καρτέλες αυγά μαζί, σε μπάσκετ μαζί, σε διακοπές μαζί, σε σκατά μαζί, σε σπίτι μαζι, σε δουλειά μαζί, σε...σε...σε...σε...μια γεύση την πήρατε
Εγώ είμαι διελυμμένος...είμαι κομμάτια...έχασα? ΟΧΙ βέβαια και ποτέ....Πήρα δύναμη...Έτσι είναι η ζωή...δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο βασικά...απλα θέλω να ξέρεις ότι σ αγαπάω

'' Ήσουν, είσαι και θα είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου ''

Αυτός είναι ο κολλητός μου...τον λένε Νίκο κι εμένα Νικόλα...κάποτε τον έλεγα κολλητό μου...μετά τ άλλαξα σε bro...μια φιλία δεν πεθαίνει, ο κόσμος να εξαφανιστεί...νταξ, μου φυγε και πήγε Κύπρο...

Ρε φίλε πονάω....αλλά ΛΑΜΠΑΔΑ, ΤΕΛΟΣ !!

Ήρθε η ώρα να ονειρευτώ...

Σκέψου λέει πως είναι όταν όλα όσα χτίζεις γκρεμίζονται...
Όταν όσα ονειρεύεσαι απλά παραμένουν όνειρα...
Όταν οι αντιδράσεις σου σε όσα συμβαίνουν γύρω σου απλά δεν είναι αυτές που θα περίμενες...

Είναι 2 μέρες τώρα που αντιμετωπίζω καταστάσεις τραγελαφικές...
Καταστάσεις που δύσκολα ίσως θα κατάφερναν να αντιμετωπίσουν άλλοι στη θέση μου...
Καταστάσεις για τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω στους άλλους και να τα βγάλω από μέσα μου...
Μια φίλη μου μόνο γνωρίζει τι συμβαίνει στη ζωή μου...
Κι αυτή απορεί με την αντίδρασή μου, με την υπομονή μου, με την ψυχραιμία μου...

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ψυχραιμία ή υπομονή...
Αισθάνομαι πως μάλλον είναι ένα είδος αναισθησίας, ένα είδος ανοσίας στα όσα κανονικά θα έπρεπε να με πληγώνουν...
Ή απλά είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα στη ζωή μου τελείωσαν οριστικά μέσα μου...
Τώρα νομίζω πως μπορώ να σχεδιάσω ελεύθερα το επόμενο βήμα μου...
Ήρθε η ώρα να ονειρευτώ...
Η ώρα να πετάξω...

Alone

Σήμερα καταρρίφθηκε το ρεκόρ ανανέωσης αυτού του χώρου...

Τελικά η μοναξιά είναι το πιο ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσω αυτήν την πορεία... Μπορεί τις προηγούμενες τρεις ημέρες να μην έμεινα ούτε μια στιγμή μόνος ωστόσο η μοναξιά έχει και άλλους τρόπους έκφρασης: χωρίς ένα χάδι, χωρίς ένα φιλί, χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς ένα ζεστό λόγο, χωρίς ένα βράδυ "πάθους"...

Και όταν αυτή η έλλειψη έρχεται ξανά και ξανά με επικίνδυνα υψηλή συχνότητα έχουμε....έναν

Όμορφη...

......ΤΩΡΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ

ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ

ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΕΙΣ

ΒΑΘΕΙΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ

ΗΡΕΜΗΣΕ, ΘΥΜΗΣΟΥ

ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ

ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

ΚΑΤΩ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ

ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ

ΔΕΝ Σ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΠΙΑ ΔΕΝ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙΣ

ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

ΘΑ ΔΙΑΚAΙΟΛΟΓΗΘΕΙΣ

ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

ΤΩΡΑ Θ Α ΤΟ ΔΕΙΣ......ΤΩΡΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ

-= ΘΑΥΜΑΤΑ =-

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΕΦΤΩ

ΟΣΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΟΥ

ΘΑ ΦΕΡΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΝΟς ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ..

ΤΟΤΕ ΠΑΙΡΝΩ ΔΥΝΑΜΗ

ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Πως ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Τ ΑΝΕΧΟΜΑΙ

ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΧΟΜΑΙ

Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΚΥΨΕΙ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ

ΔΕ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗ ΛΗΞΗ.

ΑΚΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

ΚΑΙ ΜΑΘΕ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΙΚΗΣΑ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΩ ΘΑΥΜΑΤΑ....